۱۳۹۰ شهریور ۷, دوشنبه

ژن‌ درماني سلول‌هاي سرطاني با كمك نانوذرات

پژوهشگراني از دانشکده پزشکي دانشگاه جان هاپکنيز تکنيکي را ابداع كرده‌‌اند که با استفاده از نانوذرات جديد، که مي‌توانند به صورت انجمادي خشکانده شوند و تا سه ماه قبل از مصرف قابل نگهداري باشند، درمان ژني را به سلول‌هاي سرطاني مغز تحويل دهد.

اين ذرات خودپايدار ممكن است، نياز به ژن‌درماني با مداخله ويروسي که با نگراني‌هاي ايمني همراه بوده است، را مرتفع کنند.

جوردن گرين، که استاديار مهندسي زيست‌پزشکي در جان هاپکينز است، مي‌گويد: "خيلي از روش‌هاي ژن‌درماني غيرويروسي داراي بازدهي بسيار کم هستند. ژن‌درماني که براساس نانوذرات باشد، داراي اين قابليت است که ايمن‌تر و موثرتر از روش‌هاي مرسوم شيمي‌درماني براي درمان سرطان باشد. "
 سلول‌هاي سرطان مغز مي‌توانند يك پروتئين فلورسانت سبز توليد کنند. يك DNA که براي توليد اين پروتئين کدگذاري شده است با استفاده از نانوذرات جديد خشکيده انجمادي، به داخل سلول‌هاي سرطاني تزريق شد.



براي ساخت اين نانوذرات، گروه گرين از مولکول‌هاي کوچک صنعتي شروع کرد و براي توليد واکنش‌هاي شيميايي که منجر به پليمرهاي مختلف شوند به طور دقيق ترکيبات مختلف را با هم مخلوط نمود. سپس آنها يك DNA را که يک پروتئين تابان را کدگذاري مي‌کند، با هر كدام از پليمرهاي مختلف مخلوط کردند تا به DNA اجازه بدهند به پليمرها بچسبد و نانوذرات را تشکيل دهد. هر نمونه مختلف به سلول‌هاي تومور مغزي انسان و سلول‌هاي بنيادي تومور مغزي افزوده شد. بعد از 48 ساعت، گروه مذکور تعداد سلول‌هايي که به خاطر دريافت نانوذرات، تابان شده بودند را مورد بازبيني و شمارش قرار داده و سپس پروتئين تابان را با وارد کردن DNA کدگذاري کردند.

اين گروه با شمارش تعداد سلول‌هايي که زنده مانده بودند و نيز تعيين درصدي از آنها که تابان شده بودند، موفقيت خود را ارزيابي کرد.

از بين ترکيبات زيادي که مورد تست قرار گرفت، اين پژوهشگران فهميدند که يک فرمول ويژه به نام نانوذرات پلي بتا-آمينو استر هنگامي که به سلول‌هاي بنيادي تومور مغزي و گليوبلاستوما مي‌رسند، به خوبي عمل مي‌کنند. سپس آنها اين نانوذرات را به صورت انجمادي خشکانده و آنها را در دماهاي مختلف براي مدت‌هاي متفاوت نگهداري کردند و توانايي آنها را براي ورود به سلول‌ها مجددا تست نمودند. با توجه به اظهارات گرين، بعد از شش ماه نگهداري، تأثير آنها به ميزان نصف رسيده بود ولي آنها پي بردند که بعد از سه ماه نگهداري در دماي اتاق، از لحاظ مجازي هيچ تغييري در تأثير ايجاد نشده بود.

جزئيات نتايج اين كار تحقيقاتي در مجله‌ي Biomaterials منتشر شده است.
http://www.hopkinsmedicine.org/

هیچ نظری موجود نیست: